Rodzaje kwietników i zasady ich projektowania

Kwietnik – to powierzchnia terenu obsadzona w celach dekoracyjnych roślinami sezonowymi tj. jednorocznymi, dwuletnimi, bylinami zimującymi w pomieszczeniach, cebulowymi lub o ozdobnych liściach. Kwietniki obsadza się roślinami, które osiągnęły pełną wartość dekoracyjną tzn. są w pełni lub w początkowej fazie kwitnienia albo uzyskały wymaganą wartość ulistnienia. Kwietnik jest najbardziej kolorowym i atrakcyjnym elementem terenów zieleni, ale i najdroższym (materiał roślinny, robocizna, transport, pielęgnacja). Koszty  te można zmniejszyć przez powiększenie obsadzenia roślinami wieloletnimi.

Pełnią rolę wychowawczą (ludzie doceniają ich piękno i wkład pracy)i są wizytówką naszych miast, domów, kultury (uwiecznione na zdjęciach).

Powinny być eksponowane na dużych powierzchniach.

Ponadto kwietniki można podzielić na jednogatunkowe i wielogatunkowe.

KWIETNIKI DYWANOWE – to kwietniki regularne o drobnym i złożonym rysunku z zachowaniem symetrii, oraz o układzie osiowym. Są wielobarwne, obsadzone roślinami o wyrównanym wzroście. Wywodzą się z parterów renesansowych  i barokowych. Rozróżnić można  kwietniki dywanowe

-          typowo historyczne – wg dawnych wzorów np. arabeski, meandry

-          współczesne – przypominają uproszczone wzory dywanów

Typowy kwietnik ma kształt prostokątny ale może też być owalny lub kolisty. Przy kwietnikach kolistych można wprowadzić stopniowanie wysokości roślin, małe elementy architektury jak rzeźby, wazy, fontanny lub rośliny w pojemnikach (Palmy).

Do kwietników dywanowych zalicza się również zegary kwiatowe, herby i napisy.

Kwietnik dywanowy powinien mieć dobierane kolory na zasadzie silnego kontrastu.

KWIETNIKI O PROSTYM RYSUNKU – wywodzą się od kwietników dywanowych ale mają uproszczony rysunek. Na jednolitym tle pojawiają się proste figury geometryczne: koło, kwadrat, prostokąt, trójkąt i otoczone mogą być obwódką. Można tu wprowadzić stopniowanie wysokości ale max w granicach 309 – 50 cm.

KWIETNIKI  NIEREGULARNE – mają zastosowanie w nieregularnych układach zieleni. Mogą być mozaikowe i wydłużone. Mają rysunek o łagodnej linii a kolor może być dobierany w jednej tonacji.

KWIETNIK MOZAIKOWY – ma zaokrąglone zarysy  a rośliny rozmieszczone są w nieregularnych, dużych grupach. Rysunek nie może się z niczym kojarzyć ani nic przedstawiać. Mimo swobodnego układu powinien być komponowany z jakąś myślą przewodnią – kolor, faktura liści, zapach. Najlepszy efekt uzyskuje się stosując jeden gatunek a różne odmiany. Taki kwietnik najlepiej eksponować wzdłuż długich ciągów spacerowych na lekkich wzniesieniach.

KWIETNIK  WYDŁUŻONY – ma wąską ale długą powierzchnię. Zakłada się je wzdłuż ciągów pieszych, komunikacyjnych, wzdłuż budowli. Jego kształt jest podporządkowany drodze, której towarzyszy. Na zbiegu ulic można takie kwietniki połączyć łagodnym łukiem.

Obwódka – wąski pas roślin dokoła kwietnika; obejmuje 2-4 rzędy roślin. Przeważnie jest jednobarwna lub dwubarwna. Stosuję się ją gdy jest zły kontrast rośliny kwietnikowej z trawnikiem lub dla złagodzenia różnicy wysokości.

Meander-  - ornament ciągły w formie linii załamującej się wielokrotnie w identyczny sposób pod kątem prostym.

Kwietniki należy zakładać w takim miejscu gdzie jest uporządkowane otoczenie, bo w innym kwietnik traci swoje wartości dekoracyjne.

Należy unikać zakładania kwietnika  na glebach ubogich, suchych, zanieczyszczonych, zasolonych.
W takim miejscu najlepiej posadzić je w specjalnych pojemnikach. Najgorsze warunki dla roślin kwietnikowych występują  w bliskim sąsiedztwie arterii komunikacyjnych i w sąsiedztwie dużych drzew. Wynika to z zanieczyszczeń  powietrza kurzem i spalinami, suchości powietrza, dużego nasłonecznienia. Najlepsze warunki są w parkach i zieleńcach.

Projekty kwietników do celów realizacyjnych opracowuje się jako rysunki robocze w skali 1:50 i 1:25. Do projektu podaje się wymiary ogólne i elementów wewnętrznych; wykaz roślin, odstępy sadzenia
i liczba roślin na każdą zmianę obsadzenia  w ciągu sezonu.

METODY PRZENOSZENIA PROJEKTU KWIETNIKA NA TEREN:

► metoda pomiaru – stosuje się przy przenoszeniu prostych kompozycji geometrycznych.
W odpowiednich miejscach wbija się  kołki w punkty graniczne. Wzór rysunku można uzyskać wbijając kołki, rozciągając sznurki lub wysypując go piaskiem.

► metoda siatki kwadratów – wykorzystuje się przy nieregularnych i nieskomplikowanych wzorach. Na projekcie siatkę kreśli się w takiej samej skali w jakiej jest wzór kwietnika. Siatka  utworzona ze sznurków w rzeczywistości tworzy najczęściej kwadraty o boku 1m na 1m.

► metoda szablonu – wykorzystywana głównie dla kwietników dywanowych o skomplikowanym rysunki. Z kartonu wycina się małe elementy trudne do przeniesienia w teren przy pomocy innych metod i z takich wielu małych elementów tworzy się cały wzór.

 

ETAPY PROJEKTOWANIA KWIETNIKÓW

1. Wyznaczenie osi widokowych w planie np. parku, skierowanych na przyszły kwietnik.
2. Wybranie miejsca na kwietnik z uwzględnieniem tła, sąsiedztwa innych roślin, nachylenia terenu.
3. Wykonanie rysunku aksonometrycznego lub perspektywicznego z uwzględnieniem otoczenia, ciągów komunikacyjnych.
4. Dobór gatunków, ustalenie rozstawy sadzenia, obliczenie zapotrzebowania na rośliny.
5. Obliczenie koszt ów związanych z założeniem kwietnika.
6. Opracowanie harmonogramu prac.